نامه ای به عضوی از بدنم...

سلام!
یه حرف کوتاهی باهاتون داشتم بزگوار و چند تا سوال که امیدوارم در آینده ای نه چندان دور جوابشونو بدست بیارم البته اگه ناراحت نمیشید. اول اینکه ای جناب ممنونم که چیزهای بد رو نمیبینید. خیلی خیلی از این خوشحالم برعکس ذهنم چشمام منحرف نیستند. کاشکی فقط نور و گیراییتون بیشتر بود. کاش یه چیزی تو اون حدقه و قرنیه بزگوارتون بود که باعث میشد همه رو به خودش جذب کنند. همه همه هم نه. مگس گِرد شیرینی احتیاج ندارم. فقط بعضیارو.
اما اشکالی نداره من ازتون گلایه ای ندارم جناب، چون دست خودتون نیست. ولی کاش حداقل یکم بزرگتر بودید و یا اینکه رنگتون متفاوت بود حداقل. من باید دلم رو به چیه شما خوش کنم؟ تازه ضعیف هم که هستید. درسته یه نمرست ولی یه نمره هم یعنی ضعیف. اینجا جا داره ازتون تشکر کنم که کور نیستید حداقل. ولی آخه لامصب جان چرا مژه هاتون یکم بلندتر نیست؟
اما از حق نگذریم این خوشحالم میکنه که خیلی خیلی هم کوچیک نیستید، پلک دوم هم دارید و اینکه هنوز هم میبینید.
میخوام با این تواصیل هنوز هم ازتون حمایت کنم و بگم که همینجوری ادامه بدید و همه چیز های خوب رو ببینید. حتی بیشتر از قبل. من حتی اگه بتونم جلوی زبونم رو بگیرم نمیتونم جلوی شماها رو بگیرم. این خیلی مهمه که حواسمون به چیزهایی که میبینیم باشه و خیالم راحته که شما اینکارو به خوبی انجام میدید.

 

 

 

______________________

 

پ.ن: چالش بود.

من برگشتم